Οι Καταλήψεις στο Μικροσκόπιο

Να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι.

Η κατάληψη ως επιλογή έχει νόημα όταν αποτελεί τον ύστατο τρόπο διαμαρτυρίας για την ποιότητα της προσφερόμενης παιδείας ή οποιουδήποτε άλλου δημόσιου αγαθού, υπό την προύπόθεση πάντα ότι πρώτοι απ'όλους εμείς οι ίδιοι τη διαφυλάττουμε.

Δεν μπορείς δηλαδή να διεκδικείς καλύτερη παιδεία όταν ο ίδιος με τη στάση σου την υποβαθμίζεις. Είναι σαν να διατρανώνεις την αντίθεσή σου στην παιδική εκμετάλλευση με πορείες, συλλαλητήρια, έγγραφες διαμαρτυρίες κ.λ.π. και την ίδια ώρα να βγάζεις το παιδί σου στα φανάρια.

Ο φαρισσαϊσμός αυτός δεν οδηγεί σαφώς σε αντιμετώπιση κανενός προβλήματος. Αντίθετα, συντηρεί και επιδεινώνει μια κατάσταση που εξυπηρετεί πολλούς και διάφορους. Είναι καιρός, λοιπόν, να πέσουν οι μάσκες. Είναι καιρός να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι.
 
Φυσικά και δεν τάσσομαι υπέρ της παθητικότητας ούτε βέβαια και της φίμωσης όλων όσοι αισθάνονται την ανάγκη να αντιδράσουν. Υπάρχουν όμως πολύ πιο αποτελεσματικοί και ξεκάθαροι τρόποι, που δεν έχουν συνδεθεί σε τέτοιο βαθμό με καταστροφές και λεηλασίες, κατασπατάληση της δημόσιας, περιουσίας, παρακώλυση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και του ερευνητικού έργου. Υπάρχουν μορφές διαμαρτυρίας που δεν θα δώσουν την ευκαιρία σε κανένα πολιτικό πρόσωπο ή δημοσιογράφο να κάνει λόγο για "περιθωριακό" κομμάτι της νεολαίας ή της κοινωνίας, για τραμπουκισμούς και "γνωστούς αγνώστους".

Οι εποχές αλλάζουν και το μετασχηματισμό της κοινωνίας ακολουθεί και η επικοινωνία. Ας θέσουμε, λοιπόν, στο μικροσκόπιο και τις καταλήψεις, όπως κάναμε και με τις παρελάσεις. Μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο προοδευτικοί όσο πιστεύαμε;