Στις μέρες γράφεται το τέλος μιας εποχής. Ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει οριστικά, βυθίζοντας στη λήθη κομματικά στεγανά του τύπου «αριστερά» και «δεξιά», που καθόρισαν την πολιτική σκέψη και διαμόρφωσαν την πολιτική μας ζωή εδώ και δεκαετίες. Διακρίσεις που μας χώρισαν σε στρατόπεδα, στους «δικούς μας» και τους «άλλους», περιχαράκωσαν το πνεύμα και τη δράση μας και συντήρησαν τον εμφύλιο διχασμό, το μεγαλύτερο σαράκι της ιστορίας μας ως έθνους.
Σήμερα, αυτές οι διαχωριστικές γραμμές φαντάζουν, αν μη τι άλλο, παρωχημένες. Όλοι μας βλέπουμε τη χώρα μας να ματώνει, τα όποια κοινωνικά κεκτημένα να σαρώνονται ελαφρά τη καρδία στο όνομα της οικονομικής κρίσης, το παρόν μας να διακυβεύεται και το αύριό μας να απειλείται.
Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Άλλοι γιατί το προκάλεσαν, κατασπαταλώντας τη δημόσια περιουσία, θεμελιώνοντας διάτρητα συστήματα και αδύναμους θεσμούς, άλλοι γιατί προτίμησαν την ατομική τους ευδαιμονία εις βάρος της συλλογικής ευημερίας, άλλοι γιατί συμβιβάστηκαν με την αδικία προτιμώντας να απομακρυνθούν από την οργανωμένη δράση. Περισσότερο ή λιγότερο, η ευθύνη βαραίνει τους ώμους όλων μας.
Και βλέπουμε πλέον ξεκάθαρα ότι δεν φταίνε «οι άλλοι», ούτε θα μας σώσουν «οι δικοί μας».
Οφείλουμε όλοι να αναλογιστούμε πού κάναμε λάθος και να αναλάβουμε άμεσα δράση.
Οφείλουμε να θεμελιώσουμε ισχυρούς θεσμούς και όχι να αναζητούμε εξωθεσμικές συμβάσεις και λύσεις, οι οποίες αποδεικνύονται όχι μόνο αβέβαιες αλλά και επικίνδυνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου