To Know Us Better

Τελευταία ταυτίζομαι με τον Κώστα Τσάκωνα στο «Μάθε, παιδί μου, γράμματα».

Η μόνη μου παρηγοριά; Παραμένω σγουρομάλλα.

Ανήκω στη γενιά της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης Αρσένη, που βάσισε τον επαγγελματικό της προσανατολισμό στη φούσκα του χρηματιστηρίου. Βρέθηκα έτσι να σπουδάζω μάρκετινγκ και επικοινωνία, χωρίς να γνωρίζω τι ακριβώς είναι το πρώτο, και να ονειρεύομαι με την περάτωση των σπουδών μου να ενταχθώ στο ανώτατο στελεχιακό δυναμικό μιας εταιρείας κατά προτίμηση πολυεθνικής.

Όταν κλήθηκα να αποφασίσω «μετά το πτυχίο τι;» η μεταπτυχιακή εξειδίκευση είχε ήδη αναχθεί σε συνώνυμο της επαγγελματικής ανέλιξης. Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο πολιτισμός αποτελούσε συγκριτικό πλεονέκτημα της εθνικής μας οικονομίας, το οποίο βέβαια δεν είχε μέχρι τότε αξιοποιηθεί στο έπακρο, κυρίως λόγω της έλλειψης ικανών και καταρτισμένων στελεχών. Έτσι στράφηκα στην πολιτιστική πολιτική, διοίκηση και επικοινωνία. Η εν λόγω επιλογή ένιωθα ότι με οδηγεί ένα βήμα πιο κοντά στο προσωπικό μου όνειρο, αφού συνδύαζε ενασχόληση με προσωπικά ενδιαφέροντα και ταχεία επαγγελματική αποκατάσταση.

Ως φέρελπις νεαρά εισήχθην στον επαγγελματικό στίβο, διαπιστώνοντας ότι μεγάλωσα και πλέον ανήκω σε μια άλλη γενιά, αυτή των 700 ευρώ πάνω-κάτω. Το βιογραφικό μου τυπώθηκε και διανεμήθηκε ως προωθητικό φυλλάδιο delivery και τις συνεντεύξεις που έδωσα κατά τη διαδικασία επιλογής προσωπικού θα ζήλευαν ως προς το πλήθος οι μεγαλύτεροι σταρ όλων των εποχών. Κοινός παρανομαστής όλων ήταν ο θαυμασμός για τα πλούσια προσόντα, τα οποία όμως δεν ήταν και τόσο απαραίτητα, τουλάχιστον όσο η προϋπηρεσία, την οποία βέβαια και δεν διέθετα, και βέβαια θα ήταν προτιμότερο να μην καθόριζαν και το επίπεδο της αμοιβής μου. Αρκούσε η ύπαρξή τους για τον έπαινο.

Έτσι, λοιπόν, μετά από μια σχετική περιπλάνηση σε εργασιακούς χώρους και εναλλαγές αντικειμένου εργασίας, ομολογουμένως «έχω στο δισάκι μου τεράστια περιουσία και περπατώ ξοδεύοντας σε δύσκολη εποχή». «Αισίως» δε απασχολούμαι στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον τομέα του πολιτισμού, ενώ συνεχίζω τις σπουδές μου σε διδακτορικό επίπεδο, μελετώντας τα πολιτιστικά φεστιβάλ των δήμων της χώρας. Συνεισφέρω, δηλαδή, με τις μικρές μου δυνάμεις στον προαγωγή της έρευνας αλλά και στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας. Δεν έχω την πολυτέλεια να αφοσιωθώ μόνο στην έρευνα, όπως θα ίσχυε πιθανώς κάποια άλλη χώρα και συνήθως κάνω ακροβατικά για να τα προλάβω όλα. Αλλά αυτό δεν ξέρω και ποιους αφορά.

Στο εργασιακό μου περιβάλλον, κυριαρχεί η βαβέλ των γενεών. Baby-boomers που έχοντας εξελιχθεί επαγγελματικά, αρνούνται να παραδεχθούν ότι οδεύουν στην απόσυρση από την πρώτη γραμμή, η γενιά Χ (γεννημένοι 1965-1979) που έχει εδραιωθεί επαγγελματικά και γοητεύεται από τη σταθερότητα, την εξουσία, το κέρδος και τη δύναμη, στο λεξιλόγιο της οποίας υπήρχαν τουλάχιστον μέχρι πρότινος λέξεις όπως «μονιμότητα», «υπερωρία», «επίδομα», «εφάπαξ», «σύνταξη» και  η γενιά μας, η γενιά Υ (όσοι γεννήθηκαν μετά το 1980) που αναζητά πλέον δυναμικά τη θέση της στο χώρο εργασίας, διαθέτοντας πολλές περγαμηνές, αντιμετωπίζοντας τον υψηλό ανταγωνισμό και πλέον την οικονομική αβεβαιότητα.

Κι ενώ τα σκάνδαλα και οι μεταρρυθμίσεις στον τομέα του πολιτισμού διαδέχονται το ένα το άλλο, με γενικούς γραμματείς να επιδίδονται σε banging - jumping μπαλκονιού και υφυπουργούς να παραιτούνται για οικονομικές ατασθαλίες των συμβίων τους, καταρρέει και η ελληνική οικονομία. Φανταστείτε, δηλαδή, τι έπαθε το συγκριτικό της πλεονέκτημα, ο πολιτισμός.

Παράλληλα, προωθούνται νέες αρχιτεκτονικές στην τοπική αυτοδιοίκηση που ευελπιστούμε ότι θα αποδώσουν καρπούς και θα φέρουν έναν αέρα ανανέωσης, που θα δείξουν σε όλους μας ότι πρέπει να παίρνουμε πιο σοβαρά τη δουλειά μας. Κι ενώ έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε μεταρρυθμίσεις και να δουλέψουμε για αυτές, θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε ότι είμαστε αρκετά επιφυλακτικοί πια σε κάθε εξαγγελία. Έχουμε ανάγκη όμως να νιώσουμε ότι υπάρχουν θεσμοί και ότι δεν είναι μονόδρομος η εξωθεσμική σύμβαση, ήτοι ρουσφέτι.

Αν μέχρι στιγμής δεν μας έχετε λάβει υπ’ όψιν σε όλα αυτά, θα θέλαμε να ξέρετε ότι είμαστε εδώ. Μην μας δείχνετε λοιπόν την πόρτα της εξόδου. Η ώρα της κρίσης έχει φτάσει. Και φυσική δεν αναφέρομαι στην οικονομική.

Μην μας βάζετε, λοιπόν, ερήμην μας την ταμπέλα της γενιάς των φρούδων ελπίδων, ούτε των διαψευσμένων προσδοκιών, γιατί δεν μας αξίζει. Αφήστε μας το περιθώριο να κάνουμε κι εμείς όνειρα και να παλέψουμε για αυτά. Το πολύ –πολύ να πτωχεύσουμε…σαν μήλο κάτω απ'τη μηλιά!